Freitag, 28. April 2017

DODECANESE NETWORK OF SOLIDARITY GROUPS



DODECANESE NETWORK OF SOLIDARITY GROUPS
On Saturday, the 22nd of April 2017, on the island of Kos, the Solidarity Groups that supported the vast refugee and immigrant movements, which in the last two years had turned into a humanitarian crisis, held a meeting.
  There had been previous attempts to coordinate our efforts which had been fruitless due to the heavy workload we faced. The geographical fragmentation of our islands however, did not impede us from having a substantial collaboration from the first moment of the refugee flows which pertained to the exchange of experiences, moral support and mutual help of our groups in basic items.
At our first meeting, we were given the opportunity:
-         For all those of us, the poorest people of Europe, who shared the despair and expectations of the people who were  persecuted by war and hunger,  who showed solidarity in the face of these world changes along with the invaluable help of people from around the globe,to become acquainted up close.
-         To evaluate our efforts thus far.
-         To convene our common action, to stand, even more efficiently, by the side of the victims of war and wretchedness and against  war,  exploitation and racism which bring forth these victims.
We have lived and continue to live, at a different pace  and different circumstances, the attempted genocide of the Syrian people, who are decimated by a vicious imperialistic conflict and the despair of the peoples who experienced before Syria, the “smart” bombs, the instigation of civil wars, the deep regressions and fundamentalism of theocracy, political or racial discrimination and savage class division.
We witnessed the mass death scattered by the mafia circuits, protected by the political analgesia of a Europe entrenched in a fortress of inhumanity and extreme conservatism at every level.
 The sea, which gave us life and raised us, the last two years has become a mass watery grave which buried along with the thousands of persecuted Aylans, any delusions for a new  necessary European enlightenment contrary to the new middle age of vicious exploitation and unending wars.

  We felt proud, with  historic awareness, because we became an impediment to a new genocide and an embankment to the European partnership of inhumanity and neofacist intolerance.
  Aproximately 400,000 people passed through our islands and with the support of an unprecedented wave of solidarity, they received some necessities for survival. Furthermore, they found comfort when they buried their dead, healthcare when giving birth and in their illness, assistance with beauracracy and protection from neo-facist attacks.
  We felt even more proud because all these efforts honor the history of refugees and immigrants of our own land, and spring from a grass-roots self-organisation without petty political protectionism. Thus, this experience gave us the courage and the hope to fight back against the great capitalistic crisis that is devastating the land and the rise of facism that accompanies each such crisis and becomes more and more lethal.

 However, today’s refugee situation leaves no room for pride.
Today, 3000 refugees are trapped on our islands in subhuman conditions due to the abject agreement between Europe and Turkey which was co-signed by our country.
   These people endure the modern version of concentration camps under the euphemism of “Hot spots”.
  The substandard living provisions in accomodations, fare, the non-existence of healthcare, the non-existent or thwarted school integration for their children, become unbearable because they leave no margin for hope.
  With the transgressions against all international lawful agreements the refugees are enduring, perhaps for the first time in modern history, the annulment of every self-evident right to apply for and interview for asylum. Apart from the mass rejections, there are infinte cases where the right to apply  for a secondary examination is violated. The cases where the official procedure is observed, there is no assurance for the basic respect of the need for the granting of asylum.
  Families that dwell in the same space of enclavement, are separated with asylum granted to only one of the two parents. The reunion of families has become practically impossible, minors become unaccompanied and from the beginning of their Odyssey up until today remain just as unprotected.
  Thus the mass deportations have become more and more commonplace with authorities who are indifferent to how fatefully a deportation can affect the life of a refugee and the “Pre-departure Center” on the island of Kos is in effect the Guantanamo of the Aegean.
    This whole situation, along with the lengthy imprisonment with everything that it implies, has led to dramatic psychological tensions, many suicidal attempts and mass depression. We have also confirmed that in many cases, there have been attempts of the penalization of refugees, with “searches”, which, up until now, have produced no result except to make covert intentions clear and definitely bring to mind related practices.
  One of the very dangerous consequences of all these circumstances is the acclimatization of society with the new type of concentration camps. Unfortunately, with the  perception that these only concern “someone else”, “the foreigner”, concepts and conditions enter our daily life as normal, when they should, instead, awaken our reflexes and indicate to us that the darkest experiments in history have always had generalization as their main objective.
   The existing status of school integration for the refugee children in our area remains a big thorn as only in Rhodes and in Kalymnos have children been enrolled in the official state school. In Kos and in Leros, the absence of refugee children from the schools generates a lot of questions, especially with the publicly expressed opinion of school directors to not admit any of the refugee children.
  Given the experiences we have had till now and the present needs, the Dodecanese Refugee Solidarity Groups, as a Network, have co-decided:
1.     The immediate and continuous communication between the groups for the notification of crucial issues and their management.
2.     The consistent publicising of all  outstanding cases for the sensitization of the public and broader support.
3.     The handling of deportations as an issue of precedence with emphasis on the cases of minors and refugees whose lives are directly endangered.
4.     The integration of all refugee children in school, which is not the possession of any individual, and is necessary not only for their personal adjustment into society but is required by law for all the children  of the world.
5.     To ensure healthcare, without discriminating behaviors on behalf of authorities and beauracratic obstacles.

     We appeal to our islanders, who have been refugees themselves and for whom immigration is not only part of the past but also the present of an extortioned country, to stand up to the height of our history.
We appeal to the medical, legal and educational sectors, to honor the oath they have given, to testify their part in history. We request from all of their collective instruments to take over the safeguarding of the right to health, education and the protection of human integrity, as is designated by the constitution of our country and international agreements.
  We request from international organisations such as the UNHCR, Amnesty International, Doctors Without Borders, the Greek Council for Refugees to put the issue of deportations and the necessary legal coverage as their first priority.
 We request the immediate employment of staff (administrative officers, nurses, psychologists, social workers, technicians and janitors) wherever there is a refugee population (army camps,hotspots or hosting structures as in the Leros Pikpa) given that the contracts of the staff of the Reception and Identity  Service expired on February 28, 2017. They have not been renewed nor has there been any proclamation for the appointment of new staff and as a result, the needs of the refugees are inadequately covered in spite of the constant and unlimited offers of the volunteers.
  We request from every thinking person to not settle for the Guantanamos, nor tolerate prejudice and inhumanity.
 The Dodecanese Network of Solidarity Groups will continue to struggle to ensure life and hope to the victims of war, poverty and social segregation and for our Aegean Sea, from a watery grave, to become a sea of humanity.
                     Kos, April 22, 2017
  Dodecanese Network of Solidarity Groups

Donnerstag, 27. April 2017

Ανακοίνωση του Δικτύου Ομάδων Αλληλεγγύης Δωδεκανήσου



ΔΙΚΤΥΟ ΟΜΑΔΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Το Σάββατο, 22 Απρίλη 2017, συναντηθήκαμε, στην Κω, οι ομάδες Αλληλεγγύης στη μεγάλη προσφυγική και μεταναστευτική μετακίνηση των τελευταίων δύο χρόνων, που γρήγορα μετατράπηκε σε ανθρωπιστική κρίση.
Προηγήθηκαν κι άλλες προσπάθειες να συντονίσουμε τη δράση μας και που δεν είχαν καρποφορήσει, λόγω του μεγάλου φόρτου δουλειάς που αντιμετωπίσαμε το προηγούμενο διάστημα.
Ο γεωγραφικός κατακερματισμός των νησιών μας όμως δεν μας εμπόδισε να έχουμε μια ουσιαστική συνεργασία, απ’ την πρώτη στιγμή των προσφυγικών ροών, που αφορούσε στην ανταλλαγή εμπειριών, την ηθική στήριξη και την αλληλοβοήθεια των ομάδων μας σε βασικά είδη.

Στην πρώτη αυτή συνάντηση μας δόθηκε η δυνατότητα:
-          Να γνωριστούμε από κοντά όσοι μοιραστήκαμε την απόγνωση και τις προσδοκίες των κυνηγημένων από τον πόλεμο και την πείνα λαών αλλά και την αλληλεγγύη του πιο φτωχού λαού της Ευρώπης, του δικού μας λαού, απέναντι σ’ αυτή την κοσμογονία, μαζί με την πολύτιμη βοήθεια ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο.
-          Να αποτιμήσουμε την ως τώρα προσπάθειά μας.
-          Να συγκροτήσουμε κοινή δράση για να σταθούμε, ακόμα πιο αποτελεσματικά, δίπλα στα θύματα του πολέμου και της εξαθλίωσης και απέναντι στον πόλεμο, την άγρια εκμετάλλευση και το ρατσισμό, που γεννούν αυτά τα θύματα.
Ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε, με άλλους ρυθμούς και διαφορετικά χαρακτηριστικά, την απόπειρα γενοκτονίας του λαού της Συρίας, που κομματιάζεται από μια άγρια ιμπεριαλιστική διαμάχη και την απόγνωση των λαών που έζησαν, πριν τη Συρία, τις «έξυπνες» βόμβες, τους υποκινούμενους εμφύλιους, το βαθύ σκοταδισμό και το φονταμενταλισμό της θρησκειοκρατίας, τον πολιτικό ή φυλετικό ρατσισμό, τον άγριο ταξικό διαχωρισμό.
Ζήσαμε το μαζικό θανατικό που σκόρπισαν τα μαφιόζικα κυκλώματα και υπέθαλψε η πολιτική αναλγησία μιας Ευρώπης περιχαρακωμένης σε ένα φρούριο απανθρωπιάς και ραγδαίας συντηρητικοποίησης σε όλα τα επίπεδα.
Η θάλασσα που μας γέννησε και μας ανάθρεψε μετατράπηκε, τα τελευταία δύο χρόνια, σ’ έναν ομαδικό υγρό τάφο που έθαψε, μαζί με τους χιλιάδες κυνηγημένους Αϋλάν, κάθε αυταπάτη για ένα νέο, αναγκαίο ευρωπαϊκό διαφωτισμό απέναντι στο νέο μεσαίωνα της άγριας εκμετάλλευσης και των διαρκών πολέμων.

Νοιώσαμε περήφανοι, με ιστορική επίγνωση, γιατί γίναμε εμπόδιο σε μια νέα γενοκτονία και ανάχωμα στην ευρωεταιρική απανθρωπιά και τη νεοφασιστική μισαλλοδοξία.
Από τα νησιά μας πέρασαν 400.000 περίπου άνθρωποι που, με τη στήριξη ενός πρωτοφανούς κύματος αλληλεγγύης, βρήκαν λίγα από τα αναγκαία της επιβίωσης αλλά και παρηγοριά όταν έθαβαν τους νεκρούς τους, περίθαλψη στη γέννα και την αρρώστια, συμπαράσταση στη γραφειοκρατία και προστασία από τις νεοφασιστικές επιθέσεις.
Νοιώσαμε περήφανοι επιπλέον γιατί όλη αυτή η προσπάθεια που τιμά την προσφυγική και μεταναστευτική ιστορία του τόπου μας, βγήκε μέσα από μια λαϊκή αυτό-οργάνωση, χωρίς μικροπολιτικούς προστατευτισμούς. Έτσι, η εμπειρία αυτή μας έδωσε κουράγιο και ελπίδα να αντιπαλέψουμε και τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση που ρημάζει τον τόπο μας και τον ανερχόμενο φασισμό που συνοδεύει κάθε τέτοια κρίση και γίνεται όλο και πιο φονικός.

Η σημερινή κατάσταση όμως στο προσφυγικό δεν αφήνει περιθώρια για καμιά περηφάνια.
Σήμερα στα νησιά μας βρίσκονται περίπου 3.000 πρόσφυγες, εγκλωβισμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες από την άθλια συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας, που συνυπέγραψε και η χώρα μας.
Οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν τα νέου τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τον ευφημισμό hot spot.
Οι κακοί όροι διαβίωσής τους, στη διαμονή, τη σίτιση, την ανυπαρξία περίθαλψης, την επίσης ανύπαρκτη ή μετ’ εμποδίων σχολική ένταξη των παιδιών τους, γίνονται αφόρητοι γιατί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελπίδας.
Με καταπατημένες όλες τις διεθνείς συμφωνίες δικαίου και προστασίας, οι πρόσφυγες βιώνουν, για πρώτη ίσως φορά στη νεότερη ιστορία, την ακύρωση κάθε αυτονόητου δικαιώματος για την υποβολή και εξέταση ασύλου. Πέρα από τις μαζικές απορρίψεις, υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις που παραβιάζεται ακόμα και το δικαίωμα υποβολής αίτησης για άσυλο ή δευτεροβάθμιας εξέτασης. Οι περιπτώσεις που τηρείται η τυπική διαδικασία δεν δίνουν κανένα εχέγγυο για ουσιαστικό σεβασμό της ανάγκης χορήγησης ασύλου.
Οικογένειες που διαμένουν στον ίδιο χώρο εγκλεισμού, χωρίζονται, με χορήγηση ασύλου μόνο στον ένα απ’ τους δυο γονείς, οι επανενώσεις οικογενειών έχουν γίνει σχεδόν αδύνατες, οι ανήλικοι ασυνόδευτοι, είναι απ’ την αρχή της οδύσσειας τους, μέχρι σήμερα το ίδιο απροστάτευτοι.
Έτσι, οι μαζικές απελάσεις γίνονται, όλο και περισσότερο, καθημερινότητα, με τους αρμόδιους να αδιαφορούν για το πόσο μοιραία μπορεί να είναι η απέλαση για τη ζωή του πρόσφυγα και το «Προαναχωρησιακό Κέντρο» στην Κω να είναι ένα άθλιο Γκουαντάναμο στο Αιγαίο.

Όλη αυτή η κατάσταση, μαζί με τον πολύμηνο εγκλεισμό και όσα συνεπάγεται, έχουν οδηγήσει σε δραματικές ψυχολογικές εντάσεις, πολλές απόπειρες αυτοκτονίας και μαζική κατάθλιψη.
Διαπιστώσαμε επίσης ότι σε πολλές περιπτώσεις έχουν γίνει απόπειρες ποινικοποίησης των προσφύγων, με «έρευνες» που, ως τώρα δεν οδήγησαν σε τέτοιο αποτέλεσμα αλλά κάνουν σαφή την πρόθεση και οπωσδήποτε υπενθυμίζουν σχετικές μεθοδεύσεις.

Μια από τις πολύ επικίνδυνες συνέπειες όλων αυτών των συνθηκών είναι η εξοικείωση της κοινωνίας με τα νέου τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δυστυχώς, με την αντίληψη ότι αφορούν τον «άλλο» τον «ξένο», μπαίνουν στην καθημερινότητά μας έννοιες και καταστάσεις που θα έπρεπε να διεγείρουν τα ιστορικά αντανακλαστικά μας και να μας υποδεικνύουν πως οι πιο μαύροι πειραματισμοί στην Ιστορία είχαν πάντα στόχο τη γενίκευση.


Το καθεστώς της σχολικής ένταξης των προσφυγόπουλων παραμένει στην περιοχή μας ένα μεγάλο αγκάθι, καθώς μόνο στη Ρόδο και στην Κάλυμνο έχουν εγγραφεί παιδιά στο επίσημο δημόσιο σχολείο. Στην Κω και τη Λέρο, η απουσία των προσφυγόπουλων απ’ τα σχολεία, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, ιδιαίτερα με την εκφρασμένη δημόσια άποψη διευθυντών να μην κάνουν δεκτά τα παιδιά των προσφύγων.
Με δεδομένες τις ως τώρα εμπειρίες μας και τις παρούσες ανάγκες οι Ομάδες Αλληλεγγύης Προσφύγων στα Δωδεκάνησα, ως Δίκτυο, συναποφασίσαμε:
1.      Την άμεση και διαρκή επικοινωνία μεταξύ των ομάδων για τη γνωστοποίηση των κρίσιμων ζητημάτων και την αντιμετώπισή τους.
2.      Τη σταθερή δημοσιοποίηση όλων των σημαντικών περιπτώσεων για την ευαισθητοποίηση και την ευρύτερη συμπαράσταση.
3.      Την αντιμετώπιση των απελάσεων ως ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, με έμφαση στις περιπτώσεις ανηλίκων και προσφύγων που κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους.
4.      Την ένταξη όλων των προσφυγόπουλων στο δημόσιο σχολείο, που δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός, και είναι όχι μόνο απαραίτητη για την κοινωνικοποίησή τους αλλά κατά νόμο υποχρεωτική για όλα τα παιδιά του κόσμου.
5.      Την εξασφάλιση περίθαλψης, χωρίς διαχωριστικές συμπεριφορές των αρμοδίων και γραφειοκρατικά προσκόμματα.

Απευθύνουμε έκκληση στους νησιώτες μας, που έζησαν την προσφυγιά και που η μετανάστευση δεν είναι μόνο παρελθόν αλλά και το παρόν μιας εκβιασμένης χώρας, να σταθούν στο ύψος της ιστορίας μας.
Απευθύνουμε έκκληση στον ιατρικό, δικηγορικό και εκπαιδευτικό κόσμο, να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν, καταθέτοντας το δικό τους μερίδιο στην Ιστορία. Ζητάμε από τα συλλογικά τους όργανα να αναλάβουν την περιφρούρηση των δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία και την προστασία της ανθρώπινης ακεραιότητας, όπως αυτά ορίζονται στο σύνταγμα της χώρας και τις διεθνείς συμβάσεις.
Ζητάμε από τις διεθνείς ή άλλες οργανώσεις, όπως Ύπατη Αρμοστεία, Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες να βάλουν σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα των απελάσεων και την αναγκαία νομική κάλυψη.
Zητάμε την άμεση πρόσληψη εργαζομένων (διοικητικών υπαλλήλων,, νοσηλευτών, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, τεχνιτών, και καθαριστών) οπουδήποτε υπάρχει προσφυγικός πληθυσμός (στρατόπεδα-χοτσποτ ή δομές φιλοξενίας όπως το ΠΙΚΠΑ Λέρου), δεδομένου ότι οι συμβάσεις των εργαζομένων της Υπηρεσίας υποδοχής και ταυτοποίησης έληξαν στις 28-2-2017, δεν ανανεώθηκαν αλλά ούτε μέχρι σήμερα έχει βγει προκήρυξη για πρόσληψη εργαζομένων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καλυφθούν οι ανάγκες των προσφύγων, παρά τη συνεχή και απεριόριστη προσφορά των εθελοντών.
Ζητάμε από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο να μην συμβιβάζεται με τα Γκουαντάναμο, τη μισαλλοδοξία και την απανθρωπιά.
Το Δίκτυο Ομάδων Αλληλεγγύης Δωδεκανήσου θα συνεχίσει να αγωνίζεται για να εξασφαλίζει ζωή και ελπίδα στα θύματα του πολέμου, της φτώχειας και των κοινωνικών διαχωρισμών και για να ξαναγίνει το Αιγαίο μας, από υγρός τάφος, μια θάλασσα ανθρωπιάς.


Κως, 22/4/2017
ΔΙΚΤΥΟ ΟΜΑΔΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Sonntag, 23. April 2017

Network of Solidarity in Dodecanes

News from Kos 6 solidarity groups for refugees held their 1st Meeting in Trade Union Center of Kos on Saturday 21 April. Deportations, legal support and medical help are the solidarity actions in priority for the next period. Further groups from Athens and Internationals attended the meeting.